पसिनाले नुहाइ देऊ

मसँग दुइटा स्वस्थ आँखा छन्
मलाई एउटा भए पुग्छ
दुनियाँको कालो सेतो हेर्न
तिमी एउटा आँखो लैजाऊ
र, कतै बेच
त्यसले मनपर्ने पजेरो किन ।

मसँग दुईटा नगनशील हाल छन्
एउटा भए
जिन्दगीको कविता लेख्‍न पुगिहाल्छ
एउटा हात तिमी लैजाऊ
र, कतै बेच
त्यसैले रङ्‍गीबिरङ्‍गी पहिरन किन । 

मसँग एकमुठी चोखो मुस्कान छ
बिक्ला कि कतै बजारमा लैजाऊ
र, बेच
सपनाको मिल्दो प्रेमिकालाई देऊ । 

मसँग एउटा खुसीको बिरुवा छ
जो मेरा छातीमा सप्रन सकेन
कुनै सौखिनले फूलबारीमा सजाउला कि !
लैजाऊ, बेच !
अनि, रहरलाग्दो आधुनिक सभ्यता किन ।

कतै नबिकेको
मसँग एक गाग्रो पसिना छ लैजाऊ
त्यस्ले शरीर नुहाईदेऊ सामान्तहरूको
बग्दाबग्दै पनि कहिल्यै नरित्तिएका
मसँग दुई थोपा आँसु छन्
तिनले सबै कुबुद्धिहरूलाई पखालिदेऊ ।

अझै लान्छौं भने भन
मुस्किलले जेगाईराखेको
मेरो शुद्ध अस्मिता छ
सम्पतिका नाउँमा मसँग
यही कविता छ लैजाऊ
देशको एउटा पुस्तकालयमा राखिदेऊ ।

मसँग आशीर्वादका लागि
मानवता सञ्‍चित छ
लगेर देऊ सबैलाई
र भनिदेऊ
नेपाल आमाको सपना चहिँ
अधुरै रहेछ भनेर !