कविता लेख्ने कुरा छरपष्ट छरिएको देख्छु
जीवनको सङ्घर्षको कथा
कवितामा लेखूँ भन्छु
अहँ ! कुनै शब्द आउँदैन
मेरो कलम नै चल्दैन ।
लेख्न खोज्छु त्यो आई ए, बि ए र एम ए पढेर
दिनभरि घरमै बसी टिकटक र फेसबुकमा रमाउने
दुई वर्षको बच्चालाई मुखमा माक्स झुन्ड्याएर
रुवाउँदै, घिसार्दै ए बि सि डि र कखरा सिकाउन
विद्यालय पठाउने आमालाई हेर्छु
लाग्छ दुई चार वर्षमै बच्चालाई विद्वान् बनाउँछिन्
त्यही विषयमा कविता लेखिहालूँ जस्तो लाग्छ
अहँ ! केही आउँदैन शब्दै फुट्दैन
मेरो कलम नै चल्दैन ।
अहोरात्र छोराछोरीको सुखमा
आफ्नो जिउज्यान समर्पण गरेर हुर्काइएका
सुखसयलमा जीवन बिताइरहेका सन्तानले
ती जीर्ण शरीर भएका
आँखाभरि अश्रुधारा बोकेर त्यागिएका
तिरस्कार, घृणा र नीच व्यवहारका बिचमा
मृत्युलाई पर्खेर दिन गन्दै बसिरहेका
आमाबाबुको व्यथाको कविता लेख्न खोज्छु
अहँ ! मेरो अन्तस्करणमा कुनै कविता आउँदैन
मेरो कलम नै चल्दैन ।
त्यो सडकको कुनामा बाँचिरहेको जीवनको
त्यो गरिबीको आगोमा पिल्सिएको बेरोजगारको
ऐलेको महँगीसँग पौँठेजोरी खेल्न नसकेर
हातमुख जोर्नै नसकेको
विधाता र विवशताले समय र जीवनसँग हारेको
खोक्रो आडम्बरमा ढोँगी जीवन बाँचेको
काम र दामको अभावमा छटपटाइरहेको शैक्षिक बेरोजगारको
बलात्कारको शिकार भएर ज्यान गुमाउने बालिकाको
आदि आदि थुप्रै कुराको कविता लेख्न खोज्छु
मेरो मानसपटलमा कुनै कविता आउँदैन
मेरो दिमाख शून्य आकाशजस्तो शून्य भइदिन्छ
अहँ ! केही शब्द आउँदैन
मेरो कलम नै चल्दैन ।।
लेखकको सम्वन्धमा