भानुप्रति

असारको चुहुने झरीमा
 रम्घाको सुरम्य गाउँमा
 एउटा सपूतको जन्म भयो
 भाषा एकीकरण गर्ने प्रयोजनमा । 

 हामी गोर्खालीलाई के चटारो के 
 आफ्नै मान्छे चिन्न सक्ने सामर्थ्य रहेनछ,
 पारि मुग्लाने दाजुभाइले पो
 पगरी गुथिदिए आदिकविको ।

 सालिक बनाए चौरस्तामा
 माला चढाए, अक्षता छरे,
 धूपबत्ती बालेर साँच्चै मजाले
 अनि ओढाए खास्टो र ढोगे गोडैमा ।

 हामी त अर्काको कुरा काट्ने
 कसैको राम्रो नभन्ने मात्र होइन
 बाबुबाजेको जडौरी नभएको भए
 के नेपाली हुन्थ्यौँ र आजसम्म !

 कठै बबुरा डिल्लीबजारको खोरमा
 उडुस उपियाँसँग सिँगौरी खेल्दै
 भाषाको चिन्तनमा नलागेका भए
 सिङ्गो नेपाल भाषाको बन्ने थिएन ।