प्राकृतिक विचरण

 छेवैमा भव्य पुल बनेको छ,
 मान्छे हुइँकिन्छन् गाडीमा,
 थाहा पनि पाउँदैनन्,
 कहिले नदी तरियो ।
  
 यता हाम्री कविता नानी,
 एउटा पुरानो डुङ्गा र चप्पु हातमा लिएर,
 प्राकृतिक विचरणको रोमान्चको,
 साक्षात्कार गराउन उद्यत,
 नदीमा छ्याप्ल्याक्........छ्याप्ल्याक् ।
  
 उता गाडी हुइँके मान्छे,
 भव्य भवनको आलिशान वातानुकुलित कक्षमा,
 इन्टरनेटमा खेल खेलेर रोमान्चित हुँदै छ,
 नदीमा डुङ्गा खियाउँदै ।
  
 एक नम्बर खेल,
 केही बिस्तारो बगेको नदी,
 थोरै अवरोध, केही भुमरी,
 रोमान्च पुगेन भने नदीको बहाव बढाउँछ,
 अवरोध थप्छ, भुमरी ठुलो ठुलो ल्याउँछ,
 दुई नम्बरी खेलमा ।
  
 सिपालु हुँदै जाँदा अप्ठ्यारा थप्दै लान्छ,
 खेलको नम्बर चढ्दै जान्छ,
 रोमान्च, किक, सबै सहजै पाउँछ,
 थपघट आदेशानुसार ।
  
 बिचरी कविता नानी !
 शेर्पा गाइड भएर बस्छिन्,
 सगरमाथा बेसक्याम्पमा,
 पकृतिको अनुपम साहसिक खेलको,
 व्याख्या सामग्री जोहो गरेर,
 तर, न रोमान्चमा बढोत्तरी,
 न ‘किक’को आदेशानुसार थप्ने प्रावधान,
 प्राकृतिक मान्छे, कृत्रिम खेल,
 उही वातानुकुलित कक्ष, 
 उस्तै खेलको नियम,
 अवरोध थपघट,
 रोमान्चित केवल औँला चलाइमा ।
  
 कविता नानी ! अघि बडिरहू,
 चरैबेती जीवनको मूलमन्त्र मान्दै,
 जब मान्छे क्लान्त हुन्छ,
 थकित, गलित, मलिन हुन्छ,
 आमाको माया इन्टरनेटमा,
 खोज्दाखोज्दा नपाएर,
 बाको सदाको आशीर्वाद,
 र बलिष्ठ बाहुको भर नपाएर,
 घामले तपित माटोमा वर्षाका थोपा,
 झ्याइँय्य... गर्दै परेपछि,
 उठेको बास्नाको मिठासको भेउ नपाएर,
 तब,
 तिम्रा पनि दिन आउने छन्,
 आउनैपर्ने छ, वातानुकुलित कक्षबाहिर,
 मान्छेलाई, मान्छे बन्न ।
  
 गोविन्द प्रसाद काफ्ले,
 २०७२-०३-१२,
 स्वआश्रम ।