कवितामा समेट्न सकिनँ

अणु बनाउने एलेक्ट्रोन प्रोटोनादि कणभन्दा पनि सूक्ष्म,
 तर आकाशभन्दा पनि विशाल,
 मेरो आँट पुगेन, 
 हिम्मतै जुटाउन सकिनँ,
 ‘आमा’लाई कवितामा समेट्न ।
  
 भव्य, दिव्य, विशाल, महान्,
 अखण्ड ज्योति, स्पन्दन मुटुको,
 यी सबै लाग्ने, 
 पानीको छाल पक्रिएझैँ फितलो,
 एउटा एहशास, एउटा अनुभूतीय विचरण,
 जेलिने कसरी हो केही शब्दाजालमा ।
  
 स्वर व्यञ्जन तथा आकार, ईकार, ओकार आदिले,
 बेर्न सक्दैनन् ‘आमा’को सम्पूर्णतालाई,
 यति हल्का कि सधैँ सँगै,
 सकिने लिएर हिँड्न,
 गह्रौँ यति कि ब्रह्माण्ड उनैमा समाहित,
 मेरो उनको र तपाईँकोमा विभाजित हैन,
 अविभाज्य एक अनुभूतीय हार्दिक स्पन्दन ।
 गोविन्द प्रसाद काफ्ले,
  
 २०७८-१-२८
 मातातीर्थ औँशी
 स्वआश्रम ।