पशुपतिनगर, स्तम्भ र हाम्रो नियति

 हिजो साँझ
 एउटा बटुवा मेरामा सुटुक्क आएर
 मनै कुटुक्क पार्ने गरी भन्दै थिए
 “तिम्रो देशका टुँडालमा
 खड्ग लिएका आकृति मात्र धेरै देखेँ
 के हतियार उठाउनेकै मात्र दिन आउने हो त ?
 ती खड्ग (हतियार) धारीहरूको जमात
 के धेरै दशकदेखि टुँडालका पछि लागेका हुन त ?"
 आशय नबुझे जस्तो गरेर मैले
 प्रश्न गरेँ, “भन्न के खोज्नु भएको हो यहाँले ?
 मैले त केहि बुझिन त”
 जवाफ फर्काए,
 “पटक पटकका समय र दिनमा
 पर्शुरामको अवतारधारी बनेर
 मान्छेले मान्छेलाई सिध्याउँदै आएकाहरूलाई
 के नीति नियम कानुनले छेक्दोरहेछ र !
 देख्यौ, देशको साँधसिमानामा तैनाथ
 स्तम्भहरू सरेको सर्‍यै छन्
 कुनै दिन भूगोलमा माटो खोज्न फेरि पनि
 खड्ग लिएर धावाबोल्नु पर्ला
 किनकि
 होसियार बन–बाँच्नु छ भने
 दुवैतिर ठुल्ठुला विशाल साम्राज्यको पोल्टामा
 राती नै घर पराइको भैसक्ला,
 बेलैमा आँखा खोल, अघि बढ
 नाप्दैनन् चाउरी परेका गाला र हल्लीएको ज्यान घिसार्नेहरूले केही पनि अब
 बिदा गर तिनलाई
 तिनका ऊर्जा सेलाइसके कुटनीतिमा काम लाग्दैनन्
 ती पानी मरुवा भैसकेछन् ।