महिमा तीन सहरको

 काठमाडौँ

 रूपरेखाले चिटिक्क तथा हिसी परेकी
 हुँदाहुँदै पनि,                    
 मेलाम्चीको मायालु मधुर स्पर्शको पर्खाइमा बितेको यौवन र
 राम्रो ब्युटिसियनको अभावमा,
 ‘वायु प्रदूषण’को कालिमायुक्त पाउडर घसी,
 कालाम्य हुँदै,
 आँखामा लिपिस्टिक र 
 ओठमा गाजल लगाएर,
 मन्द मुस्कानसहित,
 लजाउँदै सुन्दरी प्रतियोगितामा उपस्थित,
 हाम्री स्वप्नसुन्दरी !
 
 विराटनगर

 एक मर्दो ख्याउटे,
 उत्तर शिरान राखी तनक्क तन्किएको ।
 निख्रिएछन् सारा चुलवुलेपन,
 ढिलो, शिथिल, क्लान्त, शान्त,
 काल कुरेर बसेको अपाङ्ग,
 ‘विराट’ हराएर,
 ‘नगर’ मात्र बाँकी ।
 कोही छ च्यवनप्रास खुवाउने, 
 या घाटेवैद्यकै जिम्मा लाउने ?
 लुछ्ने लगाएका सम्पूर्ण लुगासमेत,                            
 अनि उफ्रिने मरेका मुसाका उपियाँझैँ ?
  
 बेँसीसहर

 कामभन्दा कुरा बेसी,
 अन्य जागिरेभन्दा लाहुरे बेसी,
 वास्तविकताभन्दा फुर्ती बेसी,
 तराईभन्दा गर्मी बेसी,
 तृप्तिभन्दा प्यास बेसी,
 विपनाभन्दा सपना बेसी,
 यस्तो बेसी नै बेसीको सहर बेँसीसहर ।