धरणीको पुकार

कति दोहन गर्दछ लोक यहाँ
जति पाउँछ हे अवकाश यहाँ ।
धरणी हुनथालिसक्यो मरुझैं 
तर अन्धसमान छ लोक यहाँ ।। १ ।।

सुरुमा सजल स्थल स्वस्थ थियो
हरियो वनको छवि मस्त थियो ।
परमात्मनको रचना रसिलो 
अब खेद छ त्यो त विलीन भयो ।।२।।

सुन पुत्र ! तिमी जननी त हु म 
किन बिर्सिगयौ यति द्रूत यहाँ ।
किन मिच्छिगयौ स्तनपान गरी 
विषतुल्य विकास गरेर यहाँ ।। ३ ।।

न छ जाति तिमीसँग यो स्थिति है
छ अझैं समय स्थिर पार जगत् ।
जति भूल भए अनजान भई
गर भूल सुधार छु साथ यहाँ ।। ४।।

जननी हुनुको अभिशाप भनूँ
सुत गर्दछ भूल म चुप्प रहूँ ।
सब भार सहेर म मौन बसे 
न त टर्दछ यो विधिको नियति ।। ५ ।।

सब वस्तु यहाँ स्थित छन् विधिमा 
उदयास्त रवि स्थिर छन् विधिमा ।
विधिमैं स्थिर छन् गिरि शैल पनि 
मुटुको गति सम्म छ यो विधिमा ।। ६ ।।

सुन पुत्र म गर्दछु स्नेह अति 
तर सक्दिन छल्न परिस्थिति है ।
यदि भूल गर्यौ जननीप्रति हे 
बुझ नष्ट भयो अब लोक पुरै ।। ७।।