प्रेम पत्र (प्रणय दिवस विशेष)
तर, विस्तारै गयौ अस्ताउन लागेको घाम जस्तै,
तिमी गए पनि तिम्रा पराकम्पनहरू आउँदै छन्
आइरहन्छन् ।
अस्ताउँदो घामले छोडेको लाली जस्तो ।
अनि उदाउदो सूर्यको किरण जस्तो ।
तिम्रो सुन्दरता, कोमलता अज्ञानता, चञ्चलता
अतुलनीय छ ।
तिम्रो स्नेह, चरित्र र धैर्य
अलौकिक छ ।
म त्यही मेरा भौतिक आँखाले देखेको तिम्रो अनुपम तस्विरमा
रङहरू भर्ने गर्छु
शिरदेखि पाउसम्म,
सबै पूर्ण ।
कान्छी, म कहाँ विर्सन्छु र ?
तिमीसँग बिताएका रङ्गिन पलहरू
खोलाको किनारमा, भिड सहरमा, रेस्टुरेन्टमा
मन्दिरमा,गाडीमा ।
पार्कमा तिम्रो हात समाई समाई
हिँडेको अघि मात्र हो जस्तो लाग्छ ,
हरियाली जङ्गलबिचको खुल्ला एकान्त चौरमा,
दुवाको डसना ओछ्याएर ,निलो आकाश ओडेर
मैले तिम्रो छातीई सिरानी लगाएको ,
अनि निदाएझैँ नक्कल गरेको ,
तिमीले मेरो केस सुम्सुम्याएको ।
तिमी र म त्यही प्रकृतिको काखभित्र
डुल्दाडुल्दै अचानक वर्षा हुँदा
तिमीले बोकेको सानो छातामा ओत लागेको ,
एकअर्कालाइ वर्षाबाट जोकाउन खोज्दाखोज्दै
दुवै जना निथुक्क भिजेको,
तिमीले आफ्नो भिजेको शिर
मेरा काँधमा अडेस लगाउँदा
तिम्रो केशबाट फिजिएको मनमोहक सुगन्ध
म अनुभव गरिरहेछु अझै पनि ।
वर्षाको रुजाइले जाडो भएर
तिमीले आफ्नो शरीर मेरो नजिकै ल्याउँदा
तिम्रो शरीरको स्पर्षले दिएको अनौठो अनुभूति
कसरी बिर्षन सकुँला र , कान्छी ?
आफ्ना आँखाले जसलाई हेर्न चाहिन्छ
उसैका आखाँबाट आफू पनि हेरिँदाको
त्यो अद्भुत आनन्दको पल
कहिल्यै अन्त्य नहोइदियोस् जस्तो लाग्थ्यो ,
म तिमीलाई अविरल देख्छु ,अटुट हेर्छु ।
कन्यामको चिया बगानमा
तिमी मेरो छातीमा आफ्नो टाउको अड्याएर,
मेरो शरीरमा लेपास्सिएको बेला
मेरा ओठहरू तिम्रा केसभरि पौडँदै गरेको
म देखिरहेछु अहिले पनि ।
तिमी सम्झ त …
तिमीले र मैले सँगै बिताएका रातहरू
१० बजे, ११ बजे ,१२ बजे,
तिमी हाँस्थ्यौ, म हँसाउँथे,
तिमी हँसाउँथ्यौ ,म हाँस्थे ।
हाम्रो भौतिक शरीर सँगै नभएर के भो र ?
तिम्रो मन त म सँगै छ नि , हगि !
तिम्रो मिठो स्वर मेरा कानभन्दा पर कसरी जान सक्ला र ?
अनि तिम्रो तस्विर ??
मेरा आखाँलाई छाडेर कहिल्यौ टाढा जान सक्दैन , कान्छी ।
मोबाइलको मेसेजलाई माध्यम बनाएर
तिमी कति खप्पिस थियौ माया देखाउनलाई,
तिमीले , “I am missing you a lot ”
भनेर लेखेको मेसेज अझै पनि
मस्तिस्कमा प्रस्टै छ ।
तिम्रा लामा लामा औँलाहरूले टाइप गरेका
“ Good night ,
Bye,
Take Care ,
See You ”
शब्दहरू
तिमीले मेरै लागि बनाएका
निजी शब्द हुन् जस्तो लाग्छ मलाई,
तिमीले मात्र प्रयोग गर्ने
तिम्रा पेवा हुन जस्तो लाग्छ ।
तिम्रो जन्मोत्सवको दिन
मेरो हातबाट तिम्रो हातसम्म
पुग्न पर्खिएको गुलाबको कोपिला
फक्रिसक्यो , कान्छी ।
तिम्रो सुन्दरता र पवित्रता देखेर
कति ईर्ष्या गर्दो हो त्यो गुलाब ।
त्यही दिन तिमीलाई पठाउन
रातभर नसुतिकन लेखिएको प्रेम पत्र
तिमीसँग पुग्न नपाएकोमा कति रुँदै होला हगि ?
सन्ध्यासँगै पर छितिजबाट
धर्तीतिर ओर्लदै गरेको सूर्य
तिमीलाई स्पर्स गर्न पाएकोमा
कति हर्षविभोर भा’छ, हेर त ,
संसारसामु तिमीलाई देखाउन पाएकोमा
कति भाग्यमानी ठान्दो हो घामको त्यो किरण ।
मलाई पनि त्यही निर्जीव सूर्य बनेर
आँखा टट्याउन्जेल तिमीलाई हेर्न मन छ,फेरि सधैभरि ।
पाथिभाराको पाहाडबाट
अध्यारालाई ओझेलमा पार्न
आकाश चड्दै गरेको जून ,
तिम्रो सुन्दरता, तिम्रो मनमोहकता ,
तिम्रो चञ्चलता र इमान्दारीता देखेर
किंकर्तव्यविमूढ भएर
टक्क अडिएर हेरे जस्तो लाग्छ , तिम्रो अनुहारलाई ।
कति डाह गर्दो हो त्यो चन्द्रमा,
कति इर्ष्या गर्दो हो तिम्रा विलक्षण गुणहरूको ।
पृथ्वीमा बहने पवन
तिम्रो कोमलता र तिम्रो माधुर्यताको अनुभूति गर्न
तीव्र गतिमा दगुरिरहेको छ, तिमीलाई स्पर्श गर्न ।
तिमीलाई कतैबाट चिहाउँदा पनि
देख्न नपाएर काला बादलका धब्बाहरू
झगडा गरिरहेकाछन् आपसमा,
सायद तिमीलाई थाह छैन होला,
त्यो असारको अशान्त वर्षा,
उर्लँदो भेल ,
पारी पाखाको भित्ताबाट हामफाल्दै गरेको झरना ,
तिमीलाई निथ्रुक्क हुने गरी रुज्न नपाएर,
तिम्रो शरीरमा तिमीले लगाएको कुर्था निथ्रुक्क भिज्दा ,
तिमीलाई धित मरुन्जेल हेर्न नपाएर ,
अनि ,तिम्रो केसबाट लडीबुडी गर्दै
पैतालासम्म बग्न नपाएर
आफ्नो आक्रोस देखाइरहेझैँ लाग्छ मलाई ।
अनि ती शान्त सागर र नदीहरू नि…
तिम्रो शरीरको स्पर्ष पाउनलाई
तिमीलाई खोज्दै
चारै दिशातिर फैलिएका छन्
बगिरहेका छन् ,निरन्तर ।
कान्छी तिमी नि …
समय हौ , सिजन हौ ।
अर्थात्, तिमी वर्षात मात्र कहाँ हो र ?
तातो सूर्य पनि हो, तिमी,
खडेरी पनि हो तिमी ।
पृथ्वीका हरेक जीवनको अस्तित्व
सूर्यबिना सम्भव छैन नि हैन ?
त्यसैले
तिमी जेठ, असारको रापिलो घाम भई आउँथ्यौ
मेरा मनका खेतका गराहरू पटपटी फुटाउँथ्यौ ।
मनभित्र अंकुराएका आशाका लहराहरू
विश्वासका बिरुवाहरू,
भत्याकभुतुक पारिदिन्थ्यौ, कान्छी तिमी ।
सायद तिमी तिम्रो शक्ति देखाउँथ्यौ ,
अनि, ओइलाएका आशाका लहराहरू,
विश्वासका त्यान्द्राहरू,
फेरि तिमीलाई नै पर्खिरहन्थे,
तिमी कहिले वर्षा बनेर वर्षन्छौ भनेर ।
हो कान्छी , तिमी फेरि आउँथ्यौ , अवश्य आउथ्यौ ।
जब तिमी मेरो जीवनमा भदौरे मनसुनझै बर्सन्थ्यौ नि ,
ओइलाएका आशाका लहराहरू बिउँझन्थे ,
चारो खोज्न गएकी पोथी ढुकुर
अबेर राती गुड आउँदा निदाएका बचेरा,
बिउँझिए जस्तै ।
मरेको मेरा विश्वासका त्यान्द्राहरू जाग्थे,
डाक्टरको उपचारपछि मृत्यु शैयामा पुग्न लाग्या विरामी जागे जस्तै ।
कान्छी ,
म त्यही झरीमा आफूलाई आत्मसात् गर्दै
बग्दै, कहिले उत्रँदै,कहिले डुब्दै
कहिले तिम्रो हात समाउँदै,
कहिले तिमीले मलाई
आफ्नो अंगालामा गुटुमुटु पारेर बेर्दै
म तिम्रो मायाको मेरियाना ट्रेन्चसम्म डुब्थे,
अझ भनौँ ,
जब तिमीले तिम्रो मायाको मेरियाना ट्रेन्च देखायौ ,
मेरो मन
हर्ष, खुसी, उमङ्ग , आनन्द , मजा र सन्तुष्टि
एक साथ अनुभव गर्दै ,
सगरमाथाको टुप्पालाई उफ्रिएर चुनौती दिन्थ्यो ।
कान्छी , तिमीलाई खुसी दिने मेरा रहरहरू
तिमीलाई हसाइराख्ने मेरा चहानाहरू,
तिम्रा हरेक रहर पूरा गर्ने मेरा अठोटहरू,
तिमीलाई साथ दिने मेरा प्रतिज्ञाहरू,
तिमीसँग हातेमालो गर्ने मेरा आकाङ्छाहरू,
पर्खिरहेकाछन् भित्रभित्रै , अनन्तकालसम्मका लागि ।
तिमी फेरि फर्किएर आऊ है ।
प्रणय दिवशको शुभकामना ।
उही तिम्रो प्रणय !
लेखकको सम्वन्धमा